‘…Een man die mijn kist maakt van berkenhout. Berkenhout waar mijn vader vroeger vogelhuisjes van maakte…’

Met deze vraag kwam Jan in oktober 2022 bij mij. Jan en ik keken elkaar aan, ik schetste wat en wij wisten het beide… deze weg mogen wij samen bewandelen. Elkaar leren kennen, elkaar vertrouwen. Veel gelachen, veel gehuild en mooie gesprekken hebben wij samen gehad, en langzaam ontstond meer en meer zijn kist, zijn laatste huis. In het proces kwam ook zijn uitvaart veel ter sprake, iets waar Jan al veel mooie ideeën over had en wat wij samen hebben uit gekristalliseerd. ‘Luuk…., een levenszon voor bij mijn opbaringen, zodat mijn levensverhaal daarin opgehangen mag worden, en een hart van berkenhout, iets wat mijn liefde mag laten zien…’. Hoe mooi.

Jan was langzaam steeds meer afscheid van dierbare mensen aan het nemen, en van het leven. Samen zouden we nog een borrel drinken op zijn leven en onze band die is ontstaan. Die borrel hebben wij in zijn leven helaas niet meer samen kunnen drinken. Na het overlijden stond zijn vriendin voor mijn deur… met een borrel… en ze vertelde mij: ‘Ik droom al een tijdje over Jan en jou. Hij vraagt telkens of ik jou de borrel wil brengen.’

Proost goede vriend, bedankt voor dit dierbare contact, het ga je goed